O mnie…

Zawsze lubiłam pisać, cokolwiek, byleby tylko pisać. Pamiętniki, tysiące spisanych stron, wszystkie sekrety całej mojej młodości. W szkole uwielbiałam wypracowania, pisałam swoja pracę a potem jak trzeba bylo to i tym co nie do końca z pisaniem sobie radzili. Nauczyłam się pisać jak miałam 5 lat, przepisywalam dziadziunia gazety i pytałam jakie to literki. Pisałam nawet wiersze, takie proste rymowanki, ale mnie wydawało się, że już jestem poetką pokroju Szymborskiej. Zaczęłam sklejac pierwsze słowa ze sobą jak miałam około 10 lat. Pierwszy wierszyk powstał jako wyraz tęsknoty za tatką, którego straciłam jako mała dziewczynka. Pomagało mi to z emocjami, jakaś forma ucieczki do mojego małego Światka. I tak trwało to aż do czasów studiów. Pod moja nieobecność pamiętniki i proza zostały znalezione przez mamę, nie muszę chyba wiele mówić, co stało się potem 😄 Koniec końców, moje zeszyty spłonęły w piecu a ich sekrety rozpłynęły się po kaloryferach centralnego ogrzewania. Przestałam pisać.. do dnia dzisiejszego.

Dziś mam 36 lat, jestem przede wszystkim matka dwojga cudownych łobuzów, żoną „Angola” ( o tym będzie inny temat) no i emigrantka od lat trzynastu.

O blogach oczywiście słyszałam, sama często czytam i jestem ich fanką, aczkolwiek jakoś tak mi się wydawało, że to dla ludzi „innych” niż ja, ludzi, ktorzy mają coś do zaoferowania. Jakieś złote myśli , przepisy kulinarne, dobre rady sąsiadki Krysi itd. Dziś natknęłam się na bloga koleżanki z „piątkowej siatkówki ” , pomyślałam, przecież ja ją znam, jest zupełnie normalną dziewczyną, matką i żoną- jak i ja. Dzięki Aniu za wysłanie mi zaproszenia na Facebooku, gdzie znalazłam Twojego bloga. Kilka godzin po zaakceptowaniu Cię jako znajomej w sieci stworzyłam swoje własne miejsce on line i piszę to, co teraz czytasz.

Co z tego dalej będzie? Chyba tego nikt nie wie. Sama nie jestem pewna jaki ma to cel i czemu ma służyć, ale jest mi z tym dobrze i niech tak zostanie.

Wioletta Parker

Kontakt:

wiolettaras@yahoo.co.uk