Polska czy Anglia? Gdzie jest moj dom?

Polske opuściłam w lipcu 2005 roku. Pojechałam podbijać Rzym. Rzym był moją miłością i pragnieniem, odkąd zobaczyłam go pierwszy raz jak miałam lat czternaście. Jak to często bywa w życiu, miłości nas zawodzą. Z bólem serca i brzucha wsiadłam pierwszy raz w samolot i polecieliśmy (było nas dwoje) do mojej przyjaciółki do Manchesteru.

„W centrum weź autobus numer 369, będzie długo jechał. Będę czekać na przystanku” – powiedziała . Autobus – piętrowy, myślę sobie no super. Na dzień dobry przejadę się typowym, angielskim autobusem. No i się przejechałam, faktycznie długo jechał i z każdą kolejną minutą zmieniały się krajobrazy. Ze zgiełku metropolii, wieżowców, pedzących ludzi do czerwonych, ceglastych domów, dziurawych ogrodzeń, śmieci na ulicach, kolesi ubranych w czarne dresy z kapturami na głowach i rękach w kroczu. Nie lubiłam tego co widziałam. Na tle romantycznego, słonecznego i historycznego Rzymu tutejsza aura była przerażająca. Żołądek przekręcił mi się z dziesięć razy, chyba byłam blada bo „Mietek” tylko powiedział: „Rudy wyluzuj. Damy radę.” Nie wyluzowałam, nie umiałam wyłączyć strachu. Chciałam do domu. Do Polski. Do mamy.

Anka stała na przystanku, tak jak obiecała. Wysiedliśmy , szybkie przywitanie bo Anka wylewna nie jest. I za to ją kocham. Szczera i praktyczna. Rozglądnęłam się dookoła. Byłam W środku osiedla do którego z własnej i nieprzymuszonej woli nie wstąpiłabym.

To było moje zapoznanie z Manchesterem a raczej jego skrajną dzielnicą. Po jakimś czasie przeprowadziliśmy się w bardziej cywilizowane miejsce, miałam swój własny pokój (bo wtedy już jechałam solo ) i choć było nas dziewięcioro w domu, życie zaczynało się jakoś układać.

Pobyt w Anglii miał być zawsze tymczasowy. Miałam zarobić tyle, żeby oddać co pożyczyłam na wyjazd no i wiadome, mieć coś w kieszeni na powrót. Data została w końcu ustalona. Plany planami a życie samo dyktuje sobie kolejne kroki. Zakochałam się. Zaręczyłam. Wyszlam za mąż. Zostałam mamą. Wszystko to wciąż w UK. Przez cały ten czas serce w rozdarciu. Mówili, że będzie lżej jak będą dzieci, że dzieci sprawią, że mój dom będzie tam, gdzie one. Nie mieli racji. Moje serce pękało za każdym razem, gdy wracaliśmy z Polski do Uk, za każdym razem jak odkładałam telefon po videorozmowie z mamą, która tęskniła już nie tylko za córką ale i wnuczką, tą pierwszą i najrawdziwszą z krwi i kości. Rzeki łez. Któregoś dnia Jaśko powiedział: „Vi, tęsknisz, ja chce żebyś była szczęśliwa. Pojedźmy do Polski. Spróbujmy”. Byłam w skowronkach. W końcu wracam do domu. DO DOMU! Bo choć minęło już tyle lat, ja wciąż nie umiałam nazwać Anglii domem. Wybraliśmy plan na budowę. Działka już na nas czekała. I co się stało? Stchórzyłam. Nie on. Ja. Polka, która miała okazję wrócić do utęsknionego domu, rodziny. Przerosło mnie zaczynanie na nowo. Bo nie byłoby to nic innego jak zaczynanie od zera. Po raz trzeci. Uczenie się swojego kraju od podstaw, bo przecież przez te lata wiele się zmieniło. Wyjechałam jako panienka zaraz po studiach, mam wracać z mężem, który nie mówi po polsku i malą córką. Zupełnie inna bajka. Postawiłam na rzeczywistość, którą znam, której jestem pewniejsza i która daje mi jakis poziom bezpieczeństwa. Jakaś żarówka zaświeciła się w mojej głowie. Coś się zmienia.

Po jakimś czasie doczekaliśmy się synka, kupiliśmy dom, tutaj w Manchesterze. NASZ pierwszy wspólny dom. Mia poszła do szkoły, zaczęły się pierwsze prawdziwe przyjaźnie. Zabawy na podwórku osiedlowym z innymi dziećmi. Tu jest jej dom. Tu jest jej Świat. Ona nie zna innego, więc nie ma za czym tęsknić. Czy jako matka chciałabym zafundować jej rozterkę przez która sama przechodzę? Zrobić to samo mężowi, którego kocham bezgranicznie? Nie. Oni są moim priorytetem. Ich szczęście jest najważniejsze.

Dzieciaki rosły. Mia miała 4 lata, Noah rok.Pojechaliśmy na wakacje do Polski, do mojego DOMU. Podkreślam to słowo celowo. Pierwsze kilka dni były dla mnie mordercze. Sama z dzieciakami. Mia się nudziła, dawała w kość. Pytała o tatę i przyjaciółki. Rodzice nie przyzwyczajeni do wrzasków i krzyków, bo przecież mieszkają sami. Ja przyzwyczajona do robienia rzeczy po swojemu, do swojego dziennego „planu”, który tu oczywiście nie obowiązywał. Dom rodziców zupełnie nie przystosowany do rocznego dziecka. Nie mogłam spuścić Noah z oka ani na sekundę. Tęskniłam za mężem, jego spokojem. Tęskniłam za tym co mamy razem w Manchesterze. Zaświeciła się kolejna żarówka w mojej głowie. Któregoś dnia Noah spadł ze schodów, ułamał ząbka. Płakał okropnie a ja razem z nim. Powiedziałam do mamy: ” Ja chcę już do domu”. To był pierwszy raz, kiedy dom w UK nazwałam DOMEM. MOIM DOMEM. I pierwszy raz po tym urlopie czułam, że wracam do domu.

Wróciłam do Anglii i tęsknota za Polską rozpoczęła się na nowo. Ta sama tęsknota za domem jak zawsze. O ironio!! A już myślałam, że w końcu rozpracowałam gdzie znajduje się mój dom. Jakże się myliłam. Minął kolejny rok. Przez ten czas doszłam do wniosku, że ja tak naprawdę nie mam już korzeni nigdzie na tyle mocno uziemionych, żebym czuła pełną przynależność do danego kraju. Ktoś ściął to drzewo, próbował przesadzić. Nie wyrwał całych korzeni, więc te, co zostały – obeschły. Sadzonka na nowej ziemi wypuszcza wolno nowe, ale te wciąż są wiotkie i słabe.

Gdzie jest moje miejsce? Gdzie jest mój dom? Nie wiem. Jestem osieroconą Polką. Taką zagubioną dziewczynką, która wciąż szuka przynależności. Czy ją jeszcze znajdę? To jest pytanie na które odpowiedzieć nie umiem, choć bardzo bym chciała.